Zekerheid. Wat is dat, waar is het naartoe? Ergens in de voorbije decennia is het stilletjes er van onder gemuisd. Elke week valt er ergens wel een slachtoffer. Zijn we prooi geworden van de welvarende jaren ’80? Komt boontje om zijn loontje voor ik weet niet welke reden?
De Wonderjaren
Ik dacht altijd dat de veertigers en vijftigers van toen op rozen zaten. Ze waren waar ze moesten zijn, waar ze wilden zijn. Mission accomplished. Gezin, vaste stek, vrienden van het eerste uur – de blijvers, stabiele job (alles-goed-op-het-werk? – Jaaaaa-zoals-altijd-prima-mag niet-klagen), doen we zomerreis of geven we de keuken een opfrissing, pensioen begint te lonken, de auto’s zijn afbetaald.
Of was dat toen ook maar schijn? Werden we met zijn allen, wij, de kindjes, in het ongewisse gelaten? Geniet maar van de onbezorgdheid, kindjes?
Of is het echt anders? Ik denk het bijna.
BAF - Schluss damit
51 jaar, 28 jaar dienst, Amerika sluit de afdeling in België. Een krak in zijn vak. Nieuwe uitdaging, komt wel goed, hij ziet het helemaal zitten. Oei – blijkbaar bestaan er in België nergens nog afdelingen die zijn expertise nodig hebben. Allemaal weg, verleden tijd. De stabiliteit van een heel leven, leuke kindertijd, leuke studies, diploma op zak, leuke baan, gezin, skireisje, gewoon reisje. Zalige tijden, heel onbewust vooral een zalige tijd.
Tot plots: BAF - schluss damit. Past er nog ergens een vacature voor hem? Gaan de ministers bij het creëren van alle nieuwe jobs, ook zijn job creëren? Hij vreest ervoor. De spaarcenten gaan plots toch niet voor de kinderen zijn…
Afwezigheid op het werk door rugklachten. Chronische rugklachten, de specialisten opereren en evalueren en revalideren. Tussen twee tijden van ziekteverlof door even weer aan het werk, eindelijk.
Tot plots: BAF - schluss damit. De firma moet blijven draaien, het spijt ons maar we zien geen andere mogelijkheid… Naast de pijn en het onzeker zijn welke kronkel de volgende operatie brengt, volgen andere donkere wolken van onzekerheid. Nog twee jaar hogeschoolstudenten te gaan… Zal ze ooit weer aan het werk gaan? Een bureau job misschien, zou beter zijn voor de rug, maar dat deed ze nog nooit? Hoe zou dat zijn? En gaan “ze” iemand zoals zij wel willen aannemen na langdurige ziekte? Gaan de ministers bij het creëren van alle nieuwe jobs, ook haar job creëren? Ze vreest ervoor. Hopelijk helpt de volgende operatie haar toch weer op de been…
Teveel, too much is too much. Het overkomt alleen alle andere mensen, maar voor hen ben jij ook bij ‘alle anderen’. Na jaren een verkeerde job wegens te hoog of te laag of verkeerd diploma, na jaren worstelen en vastberadenheid, toch die droom job te pakken. Ze gaat er helemaal voor, àlles heeft ze ervoor over. Uren avondwerk, bijstuderen, zorgen dat ze mee is, dat ze op haar kunnen rekenen. En dat doen ze, zeer zeker, leg maar bij op haar bureau. Ertussen een overlijden in de familie, mama en echtgenote zijn, zieke oma helpen.
Tot plots: BAF - schluss damit. Even er uit treden, naast jezelf treden, naast alles staan. Jawel, het overkomt haar. Zonder belletje, zomaar binnen zonder bellen. Was het dan toch niet die droom job? Wat is die droom job dan wél? Misschien beter part time? Heel andere richting? Taken verdelen? Wie zorgt voor oma trouwens? Zijn de kids naar de zwemclub?
Hoe vindt ze de weg terug, door de bomen het bos niet zien, is daar überhaupt ergens een weg? Gaan de ministers bij het creëren van alle nieuwe jobs, ook haar job creëren? Ze kan er zelfs niet over nadenken nu. Haar belangrijkste job nu is haar eigen weg terugvinden, zoeken naar de prachtvrouw die ze al altijd is geweest, zoeken naar rust en evenwicht – dat is haar job, geen ministers voor nodig.
De “Organisatie/Mens Verantwoordelijke”, de OMV
De ministers maken er een staatszaak van om jobs te creëren. Voor wie, waarom, voor wat? Moeilijk te kaderen in West en Oost Vlaanderen, waar er vooral jobs maar geen kandidaten zijn. Of geen 'juiste' kandidaten zijn? Zoveel mensen die kunnen passen in jobs, maar die toch altijd weer uit de boot vallen. Door een achterhaald en minder flexibele organisatiestructuur? Uit gewoonte?
Moesten de ministers nu in elk bedrijf een job creëren die dan zo zou heten: “organisatie/mens – verantwoordelijke”? de “OMV” (het moet een beetje cool klinken)? Zou er dan in elk bedrijf eindelijk iemand zijn die durft? Een OMV die het lef én het inzicht heeft om die zo broodnodige extra push te geven: komaan, we doen dit hier gewoon? Komaan, we schuiven in takenpakketten, zijn expertise kan zeker van pas komen? Komaan, een bureau waar je ook rechtstaand aan kan werken, is toch niet zo futuristisch zeker? Komaan, zij is meer gemotiveerd om de job te doen dan de helft die wél over het juiste diploma beschikt?
Die OMV begeleidt deze “speciallekes”, die OMV brengt bruis en schwung in de organisatie, die OMV ként alle medewerkers en roteert waar nodig, de dynamiek spat er van af. Jobrotatie? In deze tijden zeker een must. Maar laat de medewerkers daarom niet veranderen naar een andere organisatie omdat zij willen of moeten veranderen. Verander de organisatie, roteer intern.
En, heren ministers, tel eens hoeveel ondernemingen er zijn in België? Dàt zou pas jobs creëren zijn ;-)